Zelfonderzoek, help, het houdt nooit op! Denk je dat je jezelf een beetje doorhebt, komt je weer een nieuw laagje tegen. Als een ui die steeds verder afgepeld wordt. Inmiddels weet ik dat wanneer ik heftig op iets reageer, het meestal niet over die ander gaat maar over mezelf. Waarschijnlijk over iets dat ik als kind heb meegemaakt. Een situatie waarin ik me bijvoorbeeld heel machteloos heb gevoeld. Dan gaan er alarmbellen af die zeggen: PAS OP! HET IS NIET VEILIG! En dan ga ik vechten, vluchten, bevriezen of pleasen. Dat is een reflex, dat gaat zo snel, dat je het eigenlijk niet kan voorkomen. Maar, ik ben me er gelukkig wel steeds sneller van bewust. En wat zo ontzettend fijn is, ik weet dat het zin heeft om dan even stil te worden en met mijn aandacht naar binnen te gaan om te onderzoeken wat er zo geraakt wordt in me. En als ik dan ga zingen wat er gezongen wil worden op dat moment, wordt mijn gevoel vanzelf weer zachter, lichter, liefdevoller.
God, wat houd ik toch van zingen!
Durf jij naar binnen te kijken en te voelen waarom iets je raakt? Als het leven pijn doet, of onveilig lijkt, of wanneer je je aangevallen voelt? Of laat je dan zo snel mogelijk je rolluiken zakken, ga je zo onmiddellijk op zoek naar munitie om terug te schieten? Sluit je je op als een gewond dier om je wonden te likken? Bouw je een steeds dikkere muur om je heen?
Geraakt worden, het voelt zo kwetsbaar. Maar hoe bijzonder is het dat we ook zomaar geraakt kunnen worden door iets moois. Een zin in een lied, een glimlach van iemand op straat, een gevoel van herkenning bij een ontmoeting, een geur die een herinnering oproept… En hoe jammer zou het zijn als we onze rolluiken zo potdicht laten zakken dat er geen geraaktheid meer doorkomt. Als we niet meer kwetsbaar durven zijn als mens, wat zijn we dan nog? Want alles van waarde…
Zingen en stembevrijding gaan voor mij over raken en geraakt durven worden. Je stem is het meest persoonlijke en unieke instrument dat bestaat. Er is er maar een zoals jij. Jouw ervaringen en emoties klinken er altijd in door. Zingen is tevens het meest verbindende instrument dat ik ken. Zingen slaat een brug. Tussen het zichtbare en het onzichtbare, tussen hart en hoofd, en tussen mensen.
Elke keer ben ik weer zo onder de indruk van wat er gebeurt als iemand bij een workshop Stembevrijding zijn of haar lied staat te zingen voor een groep. Vaak heeft degene die solo zingt zelf enorm last van zijn eigen oordeel; ben ik niet te hard, te zacht, te veel, te saai, te emotioneel, te belastend, te boos, te blij… Terwijl de toehoorder het juist fijn vindt om geraakt te worden. Juist verlangt naar die unieke klank van die unieke mens op dat unieke moment.
Eigenlijk zing je nooit alleen voor jezelf, maar is jouw stem ook een cadeautje voor degene die luistert. Niet omdat het knap of mooi moet zijn, maar omdat het echt raakt als jij jezelf echt durft te laten klinken zoals je je op dat moment voelt. En geloof me, alles kan gezongen worden. En doordat je wordt gehoord in jouw pijn, schaamte, verlangen, vreugde of wat je dan ook voelt, wordt er iets geheeld. Voor jezelf, maar ook vaak voor die ander die luistert.
Ook de verbindende kracht van samen zingen blijft me steeds opnieuw verwonderen. Samen mantra’s zingen, vertragen, en de stilte die dan volgt… het is magisch. Het raakt aan iets groters dat zich niet laat vatten in woorden.
Graag nodig ik je uit bij een van mijn samenzang- en stembevrijdingsactiviteiten om dit zelf te ervaren.
https://nynkadelcour.nl/nieuws/