Ze belt me op met een vraag over stembevrijding. De nood is hoog, hoor ik aan haar stem door de telefoon. Gelukkig heb ik snel een plekje. Zodra ze op de bank zit met een kopje thee begint ze te ratelen. Over afgelopen vijf jaar: de scheiding, de ziekte, de dichtgeklapte puberkinderen, het zoeken naar een nieuwe plek, de nieuwe vriend die aan haar trekt, de vijandige bonuskinderen, het werk dat niet meer kloppend voelt, de tinitus waar ze last van heeft… En nu weet ze het allemaal even niet meer. Waar, hoe, wat en met wie?
Ze zit hoog in haar adem en de vastgezette tranen zijn hoorbaar in haar stem. Adem uit, zeg ik, en vertel maar. Neem je tijd. Ik ga naast haar zitten en de tranen beginnen te stromen.
Ik nodig haar uit om te komen staan en contact met haar lijf te maken. Op zoek naar waar het vastzit en wat los mag. Wat er mag klinken.
Een heleboel gezongen BLEH en AU later zakt ze in zachtheid, en zie ik een prachtige rust over haar komen. Ik ben vrij, zegt ze verbaasd en opgelucht. Haar gezicht zachter en jonger. Ik voel me zelf helemaal rustig worden van haar energie. Jij bent een rustbrenger volgens mij, zeg ik. Klopt dat? Ze begint te stralen. Zegt dat ze heel graag anderen zou willen helpen zichzelf te hervinden. Meer met haar yogakant wil doen. We praten over zielsbestemming. En over vertrouwen, dat het leven zich mag ontvouwen.
Je hebt het supergoed gedaan afgelopen vijf jaar, als ik het zo hoor, zeg ik. En je weet het eigenlijk al. Het is er allemaal al.
Ik maak een diepe buiging en neem een denkbeeldige hoed voor haar af.
Opgelucht en in haar kracht gaat ze de deur weer uit. Vrij om te leven.
I love my job!
