Vorige week zat ik bij de jaarvergadering van mijn leuke Broodfonds, en bij het afsluitende ‘wie heeft er nog goed nieuws rondje’, wilde ik best graag wat delen. Ik ben namelijk heel blij met mijn nieuwe mantra-zangcirkel Zingen met Nynka, die ik een aantal vrijdagavonden ga geven bij Noord Straalt, en waarvan de eerste bijna meteen was uitverkocht. ( https://nynkadelcour.nl/nieuws/zingen-met-nynka/).
Ik ben er trots op, en mijn hart zit er in. Maar ik hield mijn mond, en de flyers die ik mee had genomen bleven onaangeraakt in mijn tas.
Gefrustreerd kwam ik thuis. Waarom zei ik niks en zat ik er bij als een lamgeslagen vogeltje? Ik ben notabene Stembevrijder en help anderen om zichzelf te leren uiten en uit te spreken. En ik ben inmiddels echt niet (meer) op mijn mondje gevallen. Oké, vroeger was ik misschien behoorlijk verlegen in gezelschap. Maar ik ben toch verder dan dat?
Ik ging na een onrustige nacht de volgende ochtend stilzitten en keerde met mijn aandacht naar binnen. Wat gebeurde er? Wat maakte dat ik een beetje bevroor? Al snel kwamen er een paar oude ‘schuld- en schaamtedraken’ voorbij: ‘Niet goed genoeg, stel je niet zo aan, wie zit daar nou op te wachten, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, wie denk je wel dat je bent!’. De tranen stroomden over mijn wangen, en ik stond mezelf toe om even flink geluid te maken en te zingen. Ook belde ik een vriendin en deelde mijn verlammende schaamte- en schuldgevoel. Dat luchtte enorm op en ik voelde me meteen lichter en vrijer. Blijkbaar moest er weer een laagje afgepeld worden. Houdt het dan nooit op dit zelfonderzoek?
Nee, het houdt denk ik nooit op. Je komt steeds weer dezelfde dingen op een ander niveau tegen. Tot het helemaal gevoeld en doorleefd is en losgelaten kan worden. Maar hoe fijn is het om letterlijk lucht te geven aan het rotgevoel door te zingen? Door de “draken” aan te kijken, en er geluid aan te geven, werden ze meteen een stuk minder gevaarlijk en groot. Ik begreep ook toen pas dat een onverwacht pijnlijke email die ik die ochtend had gekregen me een heel onveilig gevoel had gegeven. Dat “deze draken” daardoor wakker waren geschud en het even overnamen. Gelukkig werken mijn oude mechanismen van verharden en mijn hart sluiten niet meer, en moest ik wel op zoek naar wat er echt aan de hand was. Voelen dat onder al die lagen een heleboel gevoeligheid leeft. En hoe lastig dat kan zijn, maar ook hoe mooi dat is.
Laagje voor laagje jezelf afpellen als een ui, zodat je steeds meer wordt zoals jij bedoeld bent, is misschien niet altijd makkelijk, maar het is zo de moeite waard. Want expressie is het tegendeel van depressie. En delen is helen.
Ben je ook benieuwd naar je authentieke en vrijere zelf? In De Jaargroep Zing je vrij! die in september start, gaan we in een veilige setting samen en alleen op onderzoek uit. (https://nynkadelcour.nl/nieuws/jaarprogramma-zing-je-vrij/)
Wil je graag een keer met een losse Workshop Stembevrijding meedoen? Dat kan op zaterdagochtend 10 mei. (https://nynkadelcour.nl/nieuws/jaaaa/)
Ook kan je bij mij individuele sessies Stembevrijding boeken. (https://nynkadelcour.nl/contact/) Weet jezelf welkom!
