Wat een wonderlijk werk heb ik toch als Stembevrijder. Nou ja ik? Het voelt eigenlijk niet als ik. Het zijn wel mijn vaardigheden en mijn persoonlijkheid die aan het werk zijn, maar ik voel me een soort instrument van iets groters. Noem het Goddelijke liefde, Stroom of Muziek.
Voor een sessie doe ik altijd een gebed uit de I am meditaties die eindigt met: “Voor mij, door mij, als mij, Nynka doet niets, niets, en nog eens niets.” Meestal gaan mijn handen dan enorm gloeien. Ik werk ook graag met aanraking.
Elke sessie is een avontuur en vraagt om moed en vertrouwen. Voor de client, maar ook voor mij. Durf ik het echt te laten ontstaan? Het niet te weten? Of schiet ik in mijn vertrouwde patroon van redder?
Ze komt voor het eerst. Er zit iets vast bij haar borst en rug, vertelt ze. Als ik achter haar ga staan en mijn hand op haar rug leg, komen voorzichtig de tranen. Ik vraag haar geluid te geven aan dat gevoel van vastzitten. Een beeld van een kuikentje dat niet uit het ei kan komen, komt bij me op. Ik ga achter de piano zitten en bij de eerste noten komt het verdriet los. Ze zingt op de woorden JA en Ik wil leven.
Maar er is meer voel ik. Als ik weer achter haar sta, komt een mantra die ik vorig jaar schreef bij me omhoog. Ik zing het voor haar en een groot verdriet breekt open.
Ze zingt hartstochtelijk met me mee, en improviseert haar eigen klanken, tekst en melodie. Ze zingt voor haar moeder, zegt ze. Als de laatste noot is uitgetrild, haalt ze opgelucht adem. De klem op haar borst is weg, en haar rug voelt open en vrij.
Na afloop bij een kopje thee vertelt ze me dat haar moeder op jonge leeftijd is overleden, en dat ze haar nu voorbij gaat leven. Het is tijd dat ze zichzelf mag toestaan om voluit te mogen leven.
Ontroerd nemen we afscheid. Wat een wonderlijk werk heb ik toch.
