I open my eyes for every simply gift: Roberta Colombano

Stellen melden zich meestal bij mij met de ‘klacht’ we begrijpen elkaar niet, we moeten
werken aan onze communicatie…
Communiceren is niet makkelijk. Echt luisteren is niet makkelijk. Écht horen wat de ander
zegt.

Luister óm te begrijpen.
De meesten van ons hebben vrij goed geleerd hoe je moet luisteren om te reageren. Maar
terwijl we (denken te) luisteren zijn we ondertussen onze eigen mening aan het vormen of het
verhaal van de ander in ons hoofd aan het weerleggen.
Regelmatig breken we zelfs in in het verhaal van onze geliefde om onze eigen visie te
vertellen. Het gevolg is twee mensen die hun eigen verhaal aan het vertellen zijn, maar die
allebei niet gehoord worden.
Met alle gevolgen van dien. Het gesprek voelt ineens afstandelijk, er ontstaan irritaties, het
gesprek gaat door over de ‘vorm’:
‘Dat heb ik niet gezegd!’, ‘Jawel, dat zei je wel!’
Door in te vullen, elkaar in de rede te vallen of niet uit te laten praten voedt je de onveiligheid
en discussie. Een veelgemaakte relatie blunder is dan ook het vastlopen in een patroon van
gelijk willen halen en discussiëren over 'wat er is gezegd'.

Hoe kom je daar weer uit? Luister om te begrijpen!

 Wees nieuwsgierig naar de beleving van je partner. 
 Check voordat je reageert op een verhaal eerst of je het wel goed begrepen hebt.
Bijvoorbeeld door te zeggen: ‘Dus je zei dat..... Klopt dat?’ En geef de verteller de
ruimte om zijn of haar verhaal aan te scherpen.
 Stel eventueel eerst vragen voordat je van wal steekt met je eigen verhaal. Het zal
jullie dichter bij elkaar brengen en het schept een nieuwe kans om elkaar weer wat
beter te leren kennen…
Jullie zijn verschillende personen met verschillende achtergronden en ervaringen.
Ga ervan uit dat jullie de dingen dus verschillend waarnemen en interpreteren. Leg de focus
niet op wat er is gezegd, maar op wat je hebt gehoord.
Dus in plaats van elkaar af te troeven met 'feiten' en vast te pinnen op 'wat er is gezegd';
ga in gesprek over wat je dénkt te hebben gehoord, wat het effect daarvan op jou was

(en waarom je dus zo reageert).

Oefening in echt horen
Spreek af dat je om de beurt mag praten. Zet een wekker, zodat jullie allebei evenveel tijd
hebben. De één 10 minuten en de ander ook 10 minuten.
De verteller vertelt zijn of haar beleving of interpretatie en de luisteraar luistert. En dat alleen.
Dat klinkt simpel maar is het niet.
Als luisteraar reageer je niet, je gaat er niet op in, je stelt ook geen vragen. Wat het als
luisteraar makkelijker maakt is als je alles herhaalt wat er gezegd wordt. Elke 2 a 3 zinnen, en
dan checkt of je het goed hebt gehoord.
'Dus je zegt dat...., klopt dat?'.
Als de spreker klaar is of de wekker gaat vat de luisteraar het geheel samen en vraagt
nogmaals: ‘Klopt dat, heb ik je dan goed gehoord?’
En wissel dan van rol.

Voor mij is de ziel datgene van mij wat niet tastbaar is, maar wat voelt als mijn werkelijke essentie van wie ik ben. Mijn ziel is veel groter dan mijn fysieke lichaam en veel wijzer dan mijn aardse logica kan bevatten. Mijn ziel weet wat mijn plan is hier op aarde, welke mensen ik nodig heb op mijn pad, welke ervaringen om juist die lessen te leren die ik voor mijn ontwikkeling zo goed kan gebruiken. Helaas heb ik ook te maken met die aardse logica, het ego, de vernauwing van de realiteit waar we in leven. Dus ik heb niet altijd toegang tot de wijsheid en grootsheid van mijn ziel.
Sterker nog, mijn ego, die zo graag overal controle op heeft, zit de plannen van mijn ziel nogal eens in de weg. Niet dat mijn ziel zich daar nou echt door laat afremmen, haar creativiteit is groot evenals haar geduld. Steeds weer opnieuw vindt zij wegen om mij daar te krijgen waar ik zijn moet. Ik streef er naar de signalen van mijn ziel op te pikken, maar hoe doe je dat? Hoe weet je dat je “on track” bent? Ik heb inmiddels een aantal signalen ontdekt. Als er bij mij een soort geestdrift ontstaat, weet ik dat ik goed zit. Een gevoel dat je vuurtje aanwakkert, zoals de boiler aanslaat als je de warme kraan aanzet.
Maar ook: als bepaalde woorden of onderwerpen via verschillende wegen steeds langs komen, dan weet ik ook dat ik daar iets mee ‘moet’. Zo las ik via de social media over een boek dat over de psoas ging, een spier in je onderrug waar heel vaak trauma in “opgeslagen” wordt. Kort daarna kwam het aan bod in een scholing over meridianen en elementen en niet zo heel lang erna kwam het ook ter sprake in een cursus Cranio-Sacraal healing. Soms heb ik dat er steeds van die ‘toevallige’ gebeurtenissen zijn, waardoor ik het gevoel heb dat het voor mij geregisseerd is. Bijvoorbeeld als je een spontane beslissing maakt iets te gaan doen en dan blijkt dat je daardoor een oude bekende tegen het lijf loopt.
Als het om dit soort leuke, vrolijke dingen gaat dan is het niet zo moeilijk om te luisteren naar de signalen van mijn ziel. Maar mijn ziel wil soms ook dat ik bepaalde uitdagingen aanga, of moeilijkheden het hoofd leer bieden. Soms wil zij dat ik pijn onder ogen zie die in mijn onderbewuste zit opgeslagen. Ook dan is het de kunst om te vertrouwen op de wijsheid van mijn ziel en me te laten meevoeren op haar pad. In het begin merkte ik dat ik daar veel verzet in had, want wie wil er nou pijn voelen? Maar steeds meer merk ik dat als ik mijzelf daaraan overgeef, ik groei en juist meer in een flow kom. Steeds meer barrières vallen van mij af, ik ontdoe mij van steeds meer beschermlaagjes, waardoor mijn ziel zich steeds vrijer door mij heen kan manifesteren.

De ziel is wie, wat en hoe je bent.
Dat is een van de uitgangspunten in mijn kijk op het leven, als mens en als homeopaat. De ziel komt
tot uitdrukking in en door het lichaam.
Gevoelens van vreugde en droefheid, boosheid en angst, maar ook pijn en het niet volledig
functioneren van de mens zijn dan ook de manier waarop de ziel duidelijk maakt dat ‘ie in de knel
zit…
Als de verbinding tussen lichaam en ziel en kosmos stevig is dan ben je veerkrachtig en kun je
adequaat reageren. De verbinding is dan helder. Je denkt creatief en bruist van de energie.
De ruis op de lijn kan veroorzaakt worden door vele dingen maar eentje ervan is je levenspad…je
levenspad, een ruzie, een ontslag…trauma’s, het verlies van een dierbare, de geboorte van een kind,
een compliment, ze kunnen je aan het wankelen brengen, dat voelt niet fijn en we willen het vaak
snel uit de weg ruimen. En soms is het zo erg dat het geen kwestie is van willen maar van overleven.
Door het niet te voelen, het weg te duwen, te ontwijken, het te negeren kunnen we weer over tot de
orde van de dag. Maar de ziel heeft het dan moeilijk, voelt zich niet gezien en gehoord en laat vroeg
of laat van zich horen, gaat zijn best doen om aandacht te vragen, die het zo nodig heeft om weer te
herstellen…vaak is dat al genoeg, gezien en gehoord te worden, dan komt er een helende energie
vrij.
We kennen het allemaal wel, het gevoel in de knel te zitten. Meestal lost het zich vanzelf op, door je
zelfhelende vermogen…een prachtige kracht…soms heb je een milde uitnodiging nodig, daar komt
homeopathie om de hoek en de homeopatische middelen met hun kracht, hun ziel eigenlijk…om je
heel te maken, de verbinding te herstellen.