Van ijsklont naar springveer: Esther Zwietink

Toen de eerste lockdown werd aangekondigd bevroor ik. Mijn brein en lijf stopten. Lam lag ik op de grond met een puzzel. De kilo's vlogen eraf. En dat terwijl ik niets deed. Om me heen zag ik ondernemers meteen alles online aanbieden. Online cursus dit, online coaching dat.. 
Wat voelde ik me een kluns van een ondernemer..  Mijn werk is hands-on. Heerlijk om huid onder mijn handen te voelen en mensen te laten ontspannen of van pijn af te helpen! Dat ga je toch niet online doen?? 
Totdat iemand zei: "ik ben net het uitzendbureau ingelopen." Dat was een eureka moment! De website van Randstad voelde als een snoeppot. Want wat zou ik kortstondig kunnen gaan doen wat ik altijd had willen doen?? 
Postbode zijn!! Lopen vond ik heerlijk. Sjouwen ook. En even niets met anderen te maken hebben ook. Stil zijn met mezelf was wat ik nodig had. 
Na een belletje werd ik de volgende dag verwacht bij een depot. 
Vijf weken lang 4 dagen per week heb ik gesleept, gesjouwd, geteld en gelopen. En wat was het fijn..! Juist omdat het voor een afgebakende tijd was. 
Na die vijf weken was de lockdown bijna voorbij. 
De voornaamste les voor mij in die periode was dat het linksom of rechtsom wel goed met me komt. Als je bereid bent even iets anders te doen dan je bedacht had blijk je veel moois mee te kunnen maken. 
Dit vertrouwen en deze veerkracht zijn echt een kado geweest. 
Daardoor kon ik met veel plezier de tweede lockdown ingaan. Want... Ook toen opende ik de snoeppot en voelde wat ik wilde. 
Namelijk een pelgrimstocht lopen. Naar mijn omaatje. 
Een godsgeschenk. Want enkele weken na aankomst bij oma is ze overleden. De liefde voor haar is in die tocht in mij verankerd. 
Laat je dus niet gek maken als het tegen zit. Zoek een snoeppot en graai er iets uit. Iets onverwachts, iets anders dan je ooit had kunnen bedenken!